ผญา...กลอง-ฮางผักบั่ว

ผญา...กลอง-ฮางผักบั่ว


กลองบ่มีหนังหุ้มสิเป็นฮางปลูกผักบั่ว มีหัวผมบ่พร้อมเขาสิเอิ้นว่าเดิ่นเหา
มีวัดขั๋นบ่มีผู้เข้าเขาสิล่ามงัวควาย มีบวยขั๋นบ่มีคันจับบ่ต่างกับกระโป๋ฮ้าง
มีทางขั๋นบ่มีคนใช้บ่มีไผเข้าไปย่าง หญ้าสิเกิดเลาะข้างสิถางหม๋นก่นบ่ทัน (สั้นแล้ว)
มีเฮือนสามสี่ชั้นคฤหาสน์มหาศาล (ก็ตามแล้ว) ขั๋นบ่ออนซอนบุญกะขาดทุนบ่เป็นก้าว
บ่ว่านางหรือท้าวศีลทานทางให้สร้างก่อ(แหน่เดอ)คันบ่ได้เฮ็ดหน่อยกะขอให้ได้เฮ็ดหลาย ฯ
หลานบ่ลืมความเว้า ขั๋นข้าวบ่ลืมนา ขั๋นปลาบ่ลืมน้ำ ซามบ่ลืมถ้วย กล้วยบ่ลืมหวี หลวงพี่รุ่งทวี บ่อาจลืมผู้ฟังได้…ฯ
พระอาทิตย์บ่ลืมวัน พระจันทร์บ่ลืมคืน ทะเลบ่ลืมคลื่น สายลมยังโบยโบก โลกบ่หยุดหมุน ถึงขอบฟ้าสิเปลี่ยนสี หลวงพี่รุ่งทวี ยังคือเก่าและเหมือนเดิม


แม่นสิปากกล่าวต้านให้เว้าม่วนชวนฟัง สิทำหยังให้ดิบดีสู่ประการเหลือล้น
อั๋นความสุขกะให้นำตามก้นคือเงาเจ้าท่าน สิ่งที่โยมอธิษฐานขอให้เป็นจั่งเว้าโยมเจ้าปรารถนา…ฯ
ซื่อว่าบุญ-บุญนี้เป็นความดีอันยิ่งใหญ่ ผู้ได๋ทำผู้นั้นได้ผู้ได๋คร้านท่านอย่าหวัง
ผู้มีใจต่อตั้งประกอบก่อกองกุศล แผ่เป็นผลมหาศาลผู้แต่งทานศีลซ้อย
สิทานหลายหรือหน๋อยทานแนวหยังให้ตั้งต่อ สิพาเฮาพบพ้อสวรรค์เบื้องบ่อนปลาย (ฟ้าบาดห่าตาย)…ฯ
การที่เฮาถวายข้าวปูปลาเอามาส่ง องค์สัมมาพุทธเจ้าว่าบุญได้อี่หลี
ในชาตินี้หรือว่าอนาคต มีกำหนดตามกาลผู้อธิษฐานตั้ง
หวังเอาผลทางหน้าปัจจุบันทันด่วน แล้วแต่เฮาพี่น้องถือหมั่นเซื่อจริง
สงบใจแน่วนิ่งในเจตนาสาม หนึ่งมีจิตยินดีสิ่งของที่ทานนั้น
สองให้มีใจหมั่นยามทานยกยื่น สามมีใจรายรื่นทานแล้วให้ซื่นซม
สิ่งสิพาให้ม้มพ้นบ่วงสงสาร คือกุศลผลทานที่ท่านทำไปแล้ว
แนวสิพาเฮาให้สุขใจเอมอิ่ม ได้สัมผัสรสลิ้มพระธรรมเจ้าที่กล่าวสอน…ฯ
ทรัพย์สมบัติหมื่นล้านขั๋นบ่แบ่งมาทำบุญ ขาดกำไรบ่เหลือทุนหมู่คุณอย่าเผลอพลั้ง
เพิ่นว่าทานังตั้งอีกจาคังบริจาค หากแม่นบุญประเสริฐแท้ภูมิพระเจ้าเพิ่นสั่งสอน
ตายลงหลุมบ่ฮุ่มฮ้อนสร้างไว้ก่อนซามมีแฮง อานิสงส์สิพาแปลงบาดเทื่อมรณาม้าง
ฮีตสิบสองคองเมืองสร้างทางดีอย่าป๋าปล่อย ทำเทื่อเล็กทำเทื่อน้อยบุญสิได้ดอกตื่มกัน
ย้อนว่าบุญท่อนั้นเฮ็ดให้เกิดในเมืองแมน เถิงสุขาวดีแดนเทพพระไทยเพิ่นทรงเทิ้ง
บ่ฮ่อนเทียวทางเวิ้งเถิงพระพรหมได้ม้มบ่อน สิบ่พ้อหม้อน้ำฮ้อนหนามงิ้วบ่ติ่วตำ
(บุญนี้แล้ว) แสนประเสริฐเลิศล้ำให้ทำแต่กองกุศล ผลเอนกคณานับบาดเทื่อหลังสิยังยู้
สุขขีนังยังคูณค้ำทำบุญไปใว้นำแน่ ฝากถึงโยมคนแก่เพิ่นว่าภายภาคพุ่นไปหน้าสิฮุ่งเฮือง
เป็นคำสอนแต่เบื้องพุทธโฆษพระโคดม องค์มุนีนายกผู้เปิดทางแต่ปางนั้น
อนิจจังบ่มีหมั๋นอนันตังมันบ่เที่ยง (พี่น้องเอย) อนิจจังนี่แหล่ะเจ้ามันแปรปี้นเปลี่ยนบ่ถอย
สังขารานับมื้อคล้อยสิต้อยต่ำตามจุด สัตว์หรือคนกะมายมุดบ่อยู่ยื่นดอกขืนได้
จารนัยเป็นเพียงข๋อให้รอฟังยังสิว่า (เด้นอ) ฝูงศรัทธาคณาญาติพี่น้อง (พากันตรองถ้วนทั่วแล้ว)
ให้เถิงแก้วแก่นนิพพาน (พุ่นเดอ) ...พี่น้องเอย พ่อแม่เอ้ย...ฯ

ที่มา:http://www.watisan.com/