เอกลักษณ์เฉพาะตัว

เรือนไทยภาคอีสาน
เรือนไทยภาคอีสานถือได้ว่าเป็นเรือนไทยที่แทบจะหาเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่ได้ สืบเนื่องมาจากที่อยู่ของชาวบ้านแถบนี้มักสร้างขึ้นอย่างง่ายๆ ไม่มีระเบียบแบบแผนแน่นอน ภายในเรือนมีเนื้อที่ใช้สอยพอเหมาะแก่ความจำเป็น


ภาพ : เรือนไทยภาคอีสาน

เรือนไทยภาคอีสานมีทั้งเรือนเครื่องผูกและเรือนเสาไม้จริง นิยมสร้างเป็นเรือนเดี่ยว ใต้ถุนสูง ตีสายบัว ตัวบ้านค่อนข้างทึบ หน้าต่างเล็ก หลังคาเป็นหน้าจั่วแต่ไม่สูงเท่าเรือนไทยภาคกลาง ชายคาค่อนข้างกว้างและต่ำ มีทั้งหลังคาที่มุงด้วยกระเบื้อง แป้นเกล็ด (กระเบื้องไม้) และแฝก


ภาพ : เรือนไทยภาคอีสาน

เรือนไทยภาคอีสานเท่าที่หลงเหลือถึงทุกวันนี้ แทบไม่มีเรือนหลังใดซึ่งมีอายุเก่าแก่เกินกว่า 100 ปีขึ้นไป สภาพบ้านเรือนในขณะนี้เกือบไม่ห็นหลงเหลือรูปแบบสถาปัตยกรรมท้องถิ่นแบบดั้งเดิม ชุมชนหลายแห่งเปลี่ยนทำหลังคาให้แบนลาดลง ทั้งยังเปลี่ยนไปใช้สังกะสีมุงหลังคา ส่งผลให้วัฒนธรรมการปลูกเรือนของเรือนไทยภาคอีสานเสี่ยงต่อการสูญหายมากกว่าเรือนไทยในภาคอื่นๆ

ที่มา:ศูนย์วัฒนธรรมอำเภอเมืองนครปฐม มหาวิทยาลัยคริสเตียน